Giorgio Manganelli (1922−1990), włoski prozaik, eseista, krytyk, dziennikarz, tłumacz, przedstawiciel neoawangardowej Gruppo 63, wielbiciel i kontynuator Carla Emilia Gaddy. Stworzył własny język i własną metafizykę; hołdował przekonaniu, że „każdy świat jest przede wszystkim światem językowym””, a literatura nie odsyła do rzeczywistości pozajęzykowej. Pisał opowiadania fantastyczne, zbiory esejów i reportaży, wyrafinowane, przewrotne, nasycone retoryką baroku pseudotraktaty. Wydał szczegółowy komentarz do tekstu, który nie istnieje. Upodobał sobie parodię, groteskę, komizm i absurd. Pisał o literaturze jako kłamstwie (1967), o czytelniku i pisarzu uznanych za szaleńców (1982), także o kulturze amerykańskiej (1998) i fantastyce (2003). Przekładał m.in. Edgara Allana Poego, Henry’ego Jamesa, Ronalda Firbanka. Po polsku znany z Centurii (PIW 2016) oraz kilku prezentacji na łamach „Literatury na Świecie”.