Jorge Luis Borges (1899−1986) – prozaik, eseista, poeta argentyński. Wzrastał w kulcie książek i erudycji, jako siedmiolatek napisał opowiadanie wzorowane na Don Kichocie. Gdziekolwiek się znalazł, jego właściwym życiem była Biblioteka. Nawet ślepota nie odwiodła go od książek, przeciwnie, niestrudzenie je hołubił dzięki znajomym. Lektorem ociemniałego Borgesa był współautor Słownika miejsc wyobrażonych Alberto Manguel. W 1919 Borges wyjechał do Hiszpanii i związał się z ultraistami. Publikował utwory poetyckie w prasie hiszpańskiej. Wydawał zbiory esejów; największą sławę przyniosły mu „fikcje”: sześć tomików krótkich próz wymykających się wszelkim gatunkom, a może lepiej powiedzieć: ustanawiające nowy gatunek (Powszechna historia nikczemności, 1935; Fikcje, 1944; Alef, 1949; Raport Brodiego, 1970; Księga piasku, 1975; Pamięć Szekspira, 1983), niebywale inspirujących, niezwykle pojemnych, na przestrzeni kilku stron gromadzących materiał na powieść, na film, streszczających nieistniejące tomy, eksplorujących labirynty i zwierciadła. Borges był niekwestionowanym mistrzem wyobraźni. Zainteresowanie jego spuścizną na świecie nie słabnie do dziś.