Arthur Llewelyn Jones Machen (1863−1947), pisarz walijski. Urodził się w miasteczku Caerleon-on-Usk w ubogiej rodzinie księdza anglikańskiego. Ukończył tylko szkołę średnią. W wieku osiemnastu lat przeprowadził się do Londynu, pracował dorywczo w czasopismach i wydawnictwach. Owocem fascynacji starociami i kuriozami były jego pierwsze książki: parodia traktatów scholastycznych The Anatomy of Tobacco (1884, Anatomia tytoniu) i pastisz Chaucera The Chronicle of Clemendy (1888, Kronika Clemendy). Z początku tłumaczył też z francuskiego, przełożył m.in. Heptameron Małgorzaty z Nawarry (1894) i Pamiętniki Casanovy (1894).
W 1894 zadebiutował jako autor opowiadań grozy tomikiem The Great God Pan (Wielki Bóg Pan). W następnych latach wydał powieść grozy The Three Impostors (1895, Troje szalbierzy) i kolejne nowele w podobnej konwencji, napisał też tomik krótkiej prozy Ornaments in Jade (1924, Ornamenty z nefrytu). W 1897 ukończył swoją najlepszą powieść The Hill of Dreams (Wzgórze przyśnień), ale nie mogła ona znaleźć wydawcy, ukazała się dopiero w 1907. W 1898 napisał książkę eseistyczną Hieroglyphics. A Note upon Ecstasy in Literature (1902, Hieroglify. O ekstazie w literaturze). W tym samym roku załamał się po śmierci żony i na kilka lat przestał pisać.
Po I wojnie twórczość Machena przeżyła krótkotrwały boom w USA, ukazała się tam pierwsza praca krytyczna o nim i kilka wznowień. W latach dwudziestych Machen wydał książki autobiograficzne Far Off Things (1922, Rzeczy dalekie), Things Near and Far (1923, Rzeczy bliskie i dalekie) i The London Adventure (1924, Londyńska przygoda) oraz kilka tomów esejów i gawęd o różnorodnej tematyce, publikowanych wcześniej w gazetach, m.in. Dreads and Drolls (1926, Strachy i śmiechy). W 1929 Machen, stale borykający się z niedostatkiem, wyprowadził się z rodziną do Amersham pod Londynem. Kłopoty finansowe sprawiły, że odżył jako prozaik: wydał powieść The Green Round (1933, Zielony krąg) i tomy opowiadań The Cosy Room (1936, Przytulny pokój) i The Children of the Pool (1936, Dzieci sadzawki). Otoczony niewielkim, ale oddanym kręgiem wielbicieli, z inicjatywy młodszych pisarzy w 1933 otrzymał prawo do państwowej emerytury; w 1943 grupa cenionych autorów (m.in. T.S. Eliot, G.B. Shaw, Siegfried Sassoon, Max Beerbohm, Walter de la Mare) wsparła publiczną składkę na jego rzecz.
Po śmierci Machena jego twórczość z wolna popadała w zapomnienie. Od lat dziewięćdziesiątych XX wieku przeżywa renesans. Angielska oficyna Tartarus Press od lat wznawia trudno dostępną prozę i eseje Machena.
Po polsku ukazały się dwie książki Machena w przekładach Tomasza S. Gałązki: wybór opowiadań Inne światy (2007) i powieść Troje szalbierzy (2018). „Literatura na Świecie” poświęciła mu numer 9-10/2019.