Ivy Compton-Burnett (1884–1969) – powieściopisarka angielska. Urodzona w hrabstwie Middlesex (zachodnie obrzeża Londynu) jako najstarsze z sześciorga dzieci znanego lekarza homeopaty i jego drugiej żony (doktor James Compton-Burnett miał jeszcze pięcioro dzieci z pierwszego małżeństwa). Dzieciństwo spędziła w mieście Hove nad kanałem La Manche. Kształciła się w domu, a następnie w szkole z internatem. Za namową ojca odbyła studia z literatury klasycznej w londyńskim Royal Holloway College. Lata 1905–1917 były dla niej pasmem tragedii. Oprócz obojga rodziców straciła dwóch ukochanych braci (Guy zmarł na zapalenie płuc, Noel zginął w bitwie nad Sommą) i dwie młodsze siostry, które popełniły samobójstwo, zażywając weronal w Boże Narodzenie 1917 roku. Przeżywająca długotrwałe załamanie nerwowe Ivy znalazła wsparcie w osobie Margaret Jourdain, znanej historyczki sztuki, z którą w 1918 zamieszkała w londyńskiej dzielnicy Kensington; ich związek (jego natura pozostaje przedmiotem domysłów) przetrwał aż do śmierci Jourdain w roku 1951. Nominalnym debiutem Compton-Burnett była powieść „Dolores" z 1911 roku; w późniejszych latach autorka uznała tę książkę za wstydliwe, niesamodzielne juwenilium (współautorem miał być jej brat Noel). Debiut właściwy to powieść „Pastors and Masters" z 1925. W ciągu następnych trzydziestu ośmiu lat Compton-Burnett opublikowała osiemnaście powieści utrzymanych w dojrzałym stylu, dzięki któremu zyskała reputację jednej z najbardziej oryginalnych pisarek angielskich dwudziestego wieku.