Michel Leiris (1901−1990) to postać wymykająca się wszelkim klasyfikacjom. Pisarz uhonorowany prestiżowymi nagrodami, etnograf, surrealista, zaangażowany intelektualista, krytyk i kolekcjoner sztuki awangardowej, podróżnik (kilka lat spędzonych w Afryce i na Karaibach), poeta, znawca korridy, opery, sztuki afrykańskiej, wieloletni kustosz paryskiego Muzeum Człowieka, przyjaciel najwybitniejszych artystów, pisarzy i intelektualistów epoki – Picassa, Bacona, Giacomettiego, Sartre’a, Bataille’a, Lévi-Straussa, Bretona, Césaire’a, Roussela, Jacoba. Świadek kolejnych epok: surrealizmu, egzystencjalizmu, strukturalizmu i poststrukturalizmu. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli pisarstwa autobiograficznego, twórca czterotomowego cyklu La règle du jeu (Reguła gry). Postać w Polsce obecna, choć z pewnością wciąż niewystarczająco rozpoznana. Do wydanego w 1972 roku autobiograficznego Wieku męskiego pod koniec lat dziewięćdziesiątych dołączył esej Lustro tauromachii, a kilka lat temu Noce bez nocy – wybór zapisów Leirisowskich snów. Leiris jest bohaterem monograficznych numerów „Literatury na Świecie” i „Kontekstów”.