Jest to pierwsze polskie wydanie powieści Zofii Romanowiczowej, nominowanej do literackiej nagrody londyńskich „Wiadomości”. Tytuł książki został zaczerpnięty z Księgi Izajasza, z opowieści o śmiertelnie chorym królu Ezechiaszu, którego Bóg uzdrowił i podarował mu dalszych piętnaście lat życia. Historia ta odnosi się do narratorki-bohaterki, niemal cudem ocalonej od śmierci i tą niedoszłą śmiercią traumatycznie naznaczonej.

„Zawodne byłoby usiłowanie streszczenia tej nieobszernej powieści albo raczej opowieści. Należy bowiem ona do typu nouveau roman, nowej fali prozy, odwróconej od naturalizmu i realistycznego opisu wydarzeń, a skupionej całkowicie na obserwacji procesów psychicznych w jednostce. […] Powieść wypowiedziana jest jakby jednym tchem i zawęźla się przeważnie wokół jednego wydarzenia lub ściślej przeżycia duchowego. Akcja toczy się głównie w psychice jednostkowej. Krajobraz i inne dekoracje czy rekwizyty spełniają rolę jakby luster nastrojów. Dlatego ograniczają się zwykle do jednej uderzającej cechy, do jednego koloru, do jakiegoś szczegółu; nie posiadają ani imion, ani nazw, ani umiejscowienia”.

Jan Bielatowicz